رویکرد مذهبی و سیاسی شاه عباس اول صفوی در مواجه با اهل سنت

چکیده

روی کار آمدن سلسله صفویه با اندیشه‌های شیعی، خط و نشانی بود بر سلطنت سنی مذهب عثمانی که در واقع تحمل این حکومت نوظهور را نداشت، بنابراین به تمام قدّ، به مقابله با آن پرداخت، فتاوای مهدور الدم بودن شیعیان از سوی مفتیان و سلاطین عثمانی و متقابلا لعن مقدسات اهل‎‌سنت وجنگ و خونریزی از جانب قزلباشان صوفی و شاهان صفویه، کار را برای تشکیل یک حکومت باثبات و وحدت آفرین در ایران با سختی مواجه نمود. همسایگان سنی مذهب با حملات مکرر به مناطق مرزی با جلب برخی از سنیان ناراضی داخل کشور، ایران را مورد هجوم خود قرار داده و موجبات ناامنی را فراهم می‌نمودند، در این راستا ظهور عباس اول که شاهی مقتدر و به دنبال بازپس گیری مناطق از دست رفته ایران بود با نگاه مسامحه‌آمیز خود نسبت به ادیان و مذاهب و در شرایط حساس مذهبی، چاره کار را برای امنیت و توسعه کشور، بهره برداری از ظرفیت اقوام و مذاهب داخل کشور دید، بنابراین وی علاوه بر محدود کردن تبرائیان با قلندریان و قزلباشان که در فتنه اندازی و اختلاف افکنی شهره بودند، برخورد نمود و از ظرفیت اهل‌سنت در سپاه استفاده و آنان را مسئولیت پذیر نمود و همچنین از دانشمندان معتدل شیعی نیز بهره برد و در واقع تعادل و توازن را در مدیریت کشور به کار بست.