ناسیونالیسم و اﯾﺮاﻧﺸﻬﺮی در ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ از ﻗﺎﺟﺎر ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی
کلمات کلیدی:
اﻧﺪﯾﺸﻪ اﯾﺮاﻧﺸﻬﺮی, ﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎﻟﯿﺴﻢ, سلطنت قاجاریه, پهلویچکیده
ناسیونالیسم که به عنوان یکی از ایدئولوژی‌های اصلی و ماهوی جریان تجدد خواهی، با پیروزی انقلاب مشروطیت در فضای سیاسی و فرهنگی ایران تثبیت شده بود، از یک نقش محوری در تحولات فکری عصر پهلوی اول برخوردار شد. اﻧﺪﯾﺸﻪ اﯾﺮاﻧﺸﻬﺮی از ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ میﺗﻮان آن را ﻫﻤﭙﺎﯾﻪ رﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن داﻧﺴﺖ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺳﻂ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده در ﻏﺮب و ﻧﺨﺒﮕﺎن ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﯾﺮان در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺒﺪاد ﻗﺎﺟﺎر و اﯾﺠﺎد دوﻟﺘﯽ ﻣﺪرن ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. دوره سلطنت رضاشاه از سال 1304-1320 به دلیل تلاش حکومت برای تأسیس دولت مدرن و گسترش غرب گرایی و تلاش شخص رضاشاه و روشنفکران برای کسب مشروعیت سیاسی از طریق پیوند دادن سلطنت پهلوی با پادشاهی‌های باستانی ایران، یک مقطع دوران ساز و مؤثر در شکل دهی بنیان‌های فکری ایران نوین به شمار می‌رود.روی کارآمدن رضا شاه مصادف با حجم گسترده‌ای از منازعات داخلی، ناامنی و آشوب‌های سیاسی در کشور بود. روشنفکران با محور قرار دادن ملی‌‌گرایی و وطن‌‌دوستی به قضاوت درباره‌‌ی گذشته و اقدامات شاهان قرون پیشین ایران باستان پرداختند و از این طریق در صدد برآمدند با ارائه قرائن نوینی از تاریخ به احیاء غرور ملی و ترویج ملی‌‌گرایی بپردازند و موجبات تجدید شکوه ایران باستان را فراهم آورند.
دانلودها
مراجع
Adamiyat, F. (1957). The Idea of Progress and Constitutional Government (The Era of Sepahsalar). Amir Kabir Publishing.
Afshar, I. (1955). Abbas Eqbal Ashtiani. Savād va Bayāz.
Akbari, M. A. (2005). Genealogy of the New Iranian Identity. Scientific and Cultural Publishing.
Ansari, M. M. (2011). Reza Shah's Press: Iran-Shahr Ideology and Legitimacy Construction. [Journal Title Missing].
Bashiriyeh, H. (2004). Identity, Nationality, and Ethnicity. In H. Ahmadi (Ed.). Institute for Humanities and Cultural Studies.
Bashiriyeh, H. (2023). The Transition to Democracy (8th ed.). Negah Mo'aser Publishing.
Bigdeloo, R. (2019). The Construction of Iranian National Identity Based on Race During World War I. Historical Researches of Iran and Islam(24).
Fasihi, S. (1994). Major Trends in Historiography during the First Pahlavi Era. Novand.
Ferdowsi, A. (1991). Nameh-ye Namvar: Selected Verses from the Shahnameh.
Ghaderi, H., & Rostamvandi, T. (2006). Iranian National Thought: Characteristics and Conceptual Components. Scientific-Research Journal of Humanities(59).
Ghaderi, T., & Mirzaei, S. A. (2011). Iranian Nationalism in the 19th Century. Sociological studies, 18(2).
Kachouyan, H. (2010). Developments in Iranian Identity Discourses. Nashr-e Ney.
Kazemzadeh Iranshahr, H. (1927). Iranshahr Magazine (First ed., Vol. 4). Eqbal Publishing.
Mirzaei, B., Mahmoudi, M., Karimi Malah, A., & Zargari, A. A. (2020). The Transformation of Intellectual Identity and Its Role in the Rise of Reza Shah. Social Development Quarterly, 14(4).
Mollaei Tavani, A. (2002). Ayyandeh Magazine and Historiography Based on National Identity. National Studies Quarterly, 4.
Pour Davoud, E. (1976). The Culture of Ancient Iran (Vol. 1). [Publisher Not Specified].
Rostami, M., & Zibakalam, S. (2018). Genealogy of the Ideology of Ancient-oriented Nationalism and the Othering Process. Islamic World Political Studies, 8(3), 127-151.
Saqebfar, M. (1998). Ferdowsi's Shahnameh and the Philosophy of Iran's History. Qatreh Publishing.
Tavakoli-Targhi, M. (2003). Indigenous Modernity and Historical Reconsideration. Nashr-e Tarikh-e Iran.
Vincent, A. (1999). Theories of the State. Ney Publishing.
